Pomimo niezwykle prostej struktury, kwas hialuronowy pozostaje w sprzeczności ze złożonością swoich fizykochemicznych właściwości

i biologicznych funkcji, które uzależnione są od:

1. Wielkości molekuł

2. Interakcji ze swoistymi białkami wiążącymi, tzw. hialadherynami

 

Hialuronian jest polianionem kwasu hialuronowego. To niesiarczanowy, nie   podlegający epimeryzacji, nierozgałęziony ujemnie naładowany glikozoaminoglikan (GAG). Składa się on z powtarzających się disacharydowych jednostek zawierających kwas D-glukuronowy i N-acetylo-D- glukozoaminę. W tkankach jest syntetyzowany jako liniowy polimer. Nie podlega w organizmie żadnym modyfikacjom. Jedynymi zmiennymi w odniesieniu do ustrojowego kwasu hialuronowego są:

• Wielkość cząsteczki determinowana długością łańcucha (masa molekularna)

• Stężenie

• Miejsce występowania

Biorąc pod uwagę organizm ludzki kwas hialuronowy pełni niezliczone,

a nawet nie poznane jeszcze funkcje, które pozwalają naszemu ciału na prawidłowe funkcjonowanie, a w przypadku infekcji, stanów zapalnych, urazów na właściwą odpowiedź tkanek w reakcji obronnej organizmu. Hialuronian jest głównym składnikiem macierzy pozakomórkowej (ECM), która jako struktura bezpostaciowa jest zrębem dla komórek, tkanek. Bez prawidłowo funkcjonującej macierzy nie ma prawidłowej funkcji tkanek, a komunikacja pomiędzy poszczególnymi komórkami, tkankami zostaje zaburzona. Hialuronian, jak główny składnik macierzy ulega biodegradacji pod wpływem stresu: m.in. uszkodzenia chemiczne, mechaniczne, infekcja. W tych i innych złożonych procesach pełni on funkcję cząsteczki sygnałowej.